Een modereportage met jeansbroeken en blote tieten: dit moet een mannenblad zijn. Dat zulke bladen niet om de prentjes maar om de interviews draaien, is een fabeltje, zo bevestigde een exemplaar van de mannelijke soort mij onlangs.Nochtans verdienen de stukken in dit geval zeker te worden gelezen. Niet dat de borsten boven de jeansbroek niet mooi zijn, het zijn ook niet de enige fraaie foto's die het maartnummer van Menzo sieren -- zo is er ook nog een heerlijk kitscherige sessie met de als diva verklede Sabine Hagedoren en wat pseudo-bloot met Veerle Dobbelaere en haar collega's uit de film Alias .
Maar ook de meeste teksten in deze Menzo zijn van een meer dan behoorlijk niveau. Gui Polspoel ontdoet zich van zijn ruwe bolster, de rockfotografe Carline Vandercruyssen vertelt over tien jaar tussen ruige mannen, vrouwen getuigen over hun betere seksleven buiten het echtelijke bed.Voor die paar uur leesplezier, toch niet meteen het wezenskenmerk van Menzo, is een bijzondere gelegenheidsredactie verantwoordelijk: een vrouwelijke.
Dat is geen reden om de overhaaste conclusie te trekken dat de vrouwelijke hersenen toch anders werken dan de mannelijke. Al evenmin blijkt dat vrouwelijke journalisten empathischer of anderszins subjectiever zijn.
Er klinken evenveel stemmen als er bijdragen zijn: stoere (Veerle Windels over haar autoliefde), bewonderende (Brigitte Raskin over de vormen van de borsten van Sabine Hagedoren), naïef-nieuwsgierige (Freya Van den Bossche stelt voor één keer de vragen aan Johnny Vansevenant, journalist bij de VRT-radio).Het is jammer voor alle mannen die menen dat vrouwen van Venus komen, maar er is maar één verklaring voor de lezenswaardigheid van het maartnummer van Menzo : dit zijn niet zomaar vrouwen, maar straffe madammen .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten